من درسن ۳۵ سالگی تمام دارائی خودم را که شامل یک آپارتمان و یک ماشین میشد فروختم و بعلاوه مقداری پول نقد که در حساب بانکی داشتم وارد بازارهای مالی کردم . انگیزه ام مشخص بود ، میخواستم سرمایه ام را چندین برابر کنم و بنظر میرسید که انجام اینکار در بازارهای مالی چندان دشوار نیست قیمت ها در بازارهای مالی معمولا و بطور ناگهانی چند صد درصد رشد میکردند از نظر خودم حالا که اوضاع اینگونه بود دلیلی وجود نداشت که من از این سودها محروم باشم.

اما در مقام عمل اوضاع آنطور که انتظار داشتم پیش نرفت و من قسمت عمده ای از سرمایه ام را از دست دادم

 ابتداء فکر کردم که اگر صبر پیشه کنم و منتظر بمانم اوضاع سرانجام بهبود پیدا خواهد کرد اما چنین نشد و من تقریبا تمام دارائی خود را از دست دادم .

در طول آن مدت زندگی من ترکیبی بود از بیم و امید . تصور آنکه آن چیزی را که قبلا مالکش بودم اکنون دیگر ندارم برایم دردناک بود . سعی میکردم وجود مشکل را انکار کنم . در واقع در آن زمان از نظر من اصولا مشکلی وجود نداشت کافی بود قیمت ها بار دیگر بطور تصادفی شروع به جهش کنند تا همه چیز به روال سابق باز گردد . از همان نوع جهش هایی که معمولا در بازارهای مالی اتفاق می افتادند ، آنوقت دیگر همه چیز درست میشد

اما انتظار من بیهوده بود جهشی که انتظارش را داشتم اتفاق نیفتاد و حالا دیگر من تقریبا تمام سرمایه خود را از دست داده بودم وقتی برای تامین هزینه های زندگی مستاصل و درمانده شدم  تصمیم گرفتم شغلی را برای امرار معاش آغاز کنم هنوزاندک سرمایه ای برایم باقی مانده بود ، به مشاغل گوناگونی فکر میکردم ، راه اندازی یک سوپر مارکت و یا یک میوه فروشی از گزینه هایی بودند که به آنها می اندیشیدم

اما سر انجام تصمیم گرفتم که یک معامله گر حرفه ای بازارهای مالی بشوم

احساس میکردم این همان شغلی است که من برایش خلق شده ام ، احساس میکردم تبدیل شدن به یک تحلیل گر و معامله گر بازارهای مالی همان هدف یکتایی هست که من می بایست در زندگانی در جستجوی آن باشم هر چند مسیر دستیابی به این هدف و آرزو تا به آن روز بسیار ناامید کننده بود